Jasnota purpurowa

”’Jasnota purpurowa ‘ (Lamium purpureum” L.) – gatunek rośliny jednorocznej czy rośliny dwuletniej, przynależny aż do rodziny jasnotowatych (drzewiej nazywanej rodziną wargowych).

Rozmieszczenie geograficzne

Koherentny kraina jej zasięgu obejmuje Afrykę Północną (Algieria, Maroko, Madera, Wyspy Kanaryjskie), bez mała całą Europę dodatkowo akt Azji Zachodniej (Liban, Syria, Turcja). Rozprzestrzenia się podobnie tu i ówdzie abstrahując od tym obszarem. Jest rośliną pospolitą na całym terenie Polski, podobnie jak na niżu, jako a w niższych partiach gór. W Polsce jest bodaj archeofitem.

Morfologia

Łodyga: Czterokanciasta, wzniesiona, lub rozesłana, dołem zielona, górą często wybarwiona na kolor różowy. Cała łodyga jest naga, lub nieco tylko owłosiona na krawędziach. Przy ziemi rozgałęzia się. Osiąga wysokość 10- 30 cm.
Liście: Ulistnienie nakrzyżległe, liście karbowane, połyskujące, spodem nagie, na górnej powierzchni mają krótkie włoski. Dolne liście na dłuższych ogonkach, sercowatookrągłe, górne okrągłe, na krótszych ogonkach. Liście na szczycie łodygi często wybarwione na różowy kolor. Unerwienie łukowato pierzaste i słabo widoczne, w kątach liści występują zawiązki bocznych odgałęzień. Wydzielają charakterystyczny, nieprzyjemny i dość silny zapach, bardzo podobny do zapachu jasnoty białej.
Kwiaty: Różowopurpurowe, wyrastają w okółkach w kątach liści na szczycie łodygi. Mają wyraźnie grzbiecistą, dwuwargową budowę, przy czym warga dolna jest ciemniejsza, górna jest krótko owłosiona, bez podłużnych krawędzi. Kwiaty o długości 1 – 1,5 cm mają szyjkę słupka zagłębioną pomiędzy czterema wypukłymi komorami, kielich trwały, zrosłodziałkowy. Rurka korony wewnątrz ma pierścień włosków.
Owoc: Żółtoszare i biało cętkowane rozłupki o odwrotnie jajowatym kształcie, z zewnątrz zaokrąglone, na szczytach skośnie ścięte, o długości ok. 2 mm.

Biologia

Bylina, hemikryptofit. Kwitnie cały rok i jest rośliną miododajną. Pręciki i słupek dojrzewają równocześnie. Zapylana jest przez błonkówki. W klejstogamicznie zamkniętych kwiatach następuje samozapylenie. Nasiona posiadające elajosom roznoszone są przez mrówki (zoochoria).

Ekologia

Rośnie na przydrożach, rumowiskach, przy ogrodzeniach, w zaroślach, w rowach, najchętniej na żyznych, gliniastych glebach. Roślina azotolubna. Zwykle tworzy skupienia. Jest rośliną ruderalną i jednym z chwastów w uprawach rolniczych, szczególnie w uprawach warzyw. Hemikryptofit. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Polygono-Chenopodion.

Zmienność

Tworzy mieszańce z jasnotą białą. =

Indochine

Indochine (wym. ) – francuszczyzna zespół rockowy założony w maju 1981 roku na mocy wokalistę a gitarzystę Nicolę Sirkisa dodatkowo gitarzystę Dominique’i Nicolas. Zgrupowanie odniosła względnie spory fortuna w latach 80., dalej w latach 2000 dodatkowo dzień dzisiejszy we Francji, jak na przykład dodatkowo w całej Europie, w Peru dodatkowo w krajach frankofońskich.

Skład

• Nicola Sirkis (wokal, wiosło, klawisze od chwili 1981)
• Marc Eliard (bass od chwili 1992)
• Boris Jardel (wiosło od chwili 1998)
• Mr Shoes (François Soulier) (bębny od chwili 2002)

• Mathieu (klawisze od chwili 2006 [ale wręcz na energicznie])
• Oli de Sat (Olivier Gérard) (klawisze a wiosło od chwili 2002 [ale wręcz na energicznie])

Byli członkowie

• Stéphane Sirkis (wiosło dodatkowo klawisze od chwili 1982 aż do śmierci w 1999 roku)
• Dimitri Bodianski (saksofon w latach 1981-1988)
• Dominique Nicolas (wiosło w latach 1981-1994)
• Arnaud Devos (bębny w latach 1985-1986)
• Diego Burgar (bass w 1988 [jedynie na energicznie])
• Jean-My Truong (bębny w latach 1988-1994)
• Philippe Eidel (akordeon w 1992)
• Jean Pierre Cicerone (klawisze w latach 1994-2001)
• Alexandre Azaria (wiosło w latach 1995-1997)
• Monsieur Tox (wiosło w latach 1996-1997)
• Monsieur Yann (bębny w latach 1996-1998)
• Matthieu Rabatté (bębny w latach 1999-2002)
• Monsieur Frédéric (Frédéric Helbert) (klawisze w latach 2002-04)

Historia

Zespół powstał w maju 1981 roku jak dubel i panowie prędko napisali piosenki dodatkowo skomponowali muzykę. Identycznie błyskawicznie dołączył aż do nich Dimitri Bodianski, kuzyn jednego spośród przyjaciół Nicola dodatkowo w tym składzie 29 września 1981 dali główny popis w paryskiej kawiarni "Le Rose bonbon". Ów kusy przedstawienie zapewnił im konwencja spośród wytwórnią płytową a poprzednio w listopadzie nagrali pierwsze danie single- ‘Dizzidence Politik’ dodatkowo ‘Françoise’, które co prawdziwość zostały zauważone na mocy krytyków, aliści zyskały niewielkie chęć publiczności. W pół roku następnie aż do oficjalnego składu dołączył ojczulek bliźnię Nicola- Stéphane.

W kwietniu 1982 zespół supportował na scenie Taksówka Girl, aliści rosnące pokup skłoniło management wspomnianych aż do podziękowania im w ciągu współpracę na paryskiej trasie. W takim przypadku Indochine zachęceni sukcesami na energicznie wydali debiutancki kolekcja L’aventurier, jaki sprzedał sie w przeszło 250 tys. egzemplarzy, zyskując atencja podobnie jak krytyki jakim sposobem a publiczności. Leżący najbliżej dwanaście miesięcy przyniósł dziewiczy dysk Le péril jaune przez któremu w 84 roku udali się na trasę po całej Francji. Wtedy usłyszała o nich również Skandynawia. Sprzedaż trzeciej płyty zatytułowanej po prostu 3 sięgnęła 750 tys. kopii, a Serge Gainsbourg reżyserując video do piosenki Tes yeux noirs, zapewnił im kolejny sukces.

Czwarty z kolei album 7 000 Danses, z założenia mniej komercyjny, sprzedał się już o wiele gorzej, krytycy zarzucali Indochine, że kopiują styl The Cure. Nie przeszkodziło to jednak zespołowi udać się w marcu 88 roku na światową trasę koncertową, podczas której dotarli między innymi do Kanady i Peru, gdzie jak się okazuje sprzedali więcej albumów niż Madonna. Wykończeni wielomiesięczną trasą zrobili sobie przerwę i piąty album Le Baiser został wydany dopiero w 1990 roku. Już bez Dimitri Bodianski’ego, który odszedł z zespołu zaraz po zakończeniu światowej trasy. Muzyka Indochine ewoluowała i okazało się, że nie ma w zespole miejsca dla saksofonu, poza tym Dimitri miał wkrótce zostać ojcem i żona wolała mieć go przy sobie. Mimo wszystko muzyk do tej pory udziela się w zespole podczas występów na żywo.

W 1991 dla uczczenia 10 rocznicy powstania Indochine wydali kompilację dotychczasowych singli Le Birthday Album, która zawierała hitowy choć przypadkowo niefortunny nowy singel La Guerre est finie. Tytuł ten oznacza ‘wojna się skończyła’, a w tym właśnie czasie wybuchła wojna w Zatoce Perskiej, przez co piosenka została zbojkotowana przez francuskie rozgłośnie radiowe. Szósty album studyjny Un Jour Dans Notre Vie, ujrzał światło dzienne w 1993 roku, ale nie przyniósł poprawy. Francuskie radia nadal nie grały ich muzyki a krytycy z maniackim uporem piętnowali za podobieństwo do The Cure. Mimo tego zespół nie zawiesił działalności i ku uciesze wcale licznej grupy fanów gra do dziś.

Dyskografia

Albumy studyjne

• L’Aventurier (1982)
• Le Péril Jaune (1983)
• 3 (1985)
• 7000 Danses (1987)
• Le Baiser (1990)
• Un Jour Dans Notre Vie (1993)
• Wax (1996)
• Dancetaria (1999)
• Nuits Intimes (2001)
• Paradize (2002)
• Alice et June (2005)
• La République des Meteors (2009)
• Black City Parade (2013)

Albumy live

• Indochine Au Zenith (1986)
• Radio Indochine (1994)
• Indo Live (1997)
• Nuits intimes (2001)
• 3.6.3 (2004)
• Hanoi (2007)
• Alice & June Tour (2007)
• Le météor sur Bruxelles (2010)
• Putain de stade (2011)

Kompilacje

• Le Birthday Album (1991)
• Unita (1996)
• Les Versions Longues (1996)
• Génération Indochine (2000)
• Le Birthday Album 1981-1996 (2004)

Single

• Dizzidence Politik (pierwszy singiel grupy wydany w 8 000 egzemplarzach)
• L’aventurier
• Miss Paramount
• Kao Bang
• Canary Bay
• 3ème Sexe
• Tes yeux noirs
• A l’assaut (live)
• Les Tzars
• La Machine à rattraper le temps
• La Chevauchée des champs de blé
• Le Baiser
• Des Fleurs pour Salinger
• Punishment Park
• La Guerre est finie
• Savoure le rouge
• Sur les toits du monde
• Un jour dans notre vie
• 3ème sexe (live 1994)
• Des Fleurs pour Salinger (live)
• Kissing my song
• Drug star
• Je n’embrasse pas
• Satellite
• L’aventurier (live)
• Mes Regrets – 3ème sexe (live)
• Juste toi et moi
• Stef II
• Atomic Sky
• Dancetaria
• Justine
• Tes yeux noirs
• Punker
• J’ai demandé à la lune
• Mao boy !
• Le grand secret
• Marilyn
• Un Singe en hiver
• Electrastar (live)
• Popstitute (live)
• Alice & June
• Ladyboy
• Adora
• Pink Water
• Salombo (live)
• Crash me (live)
• Little Dolls (2008)
• PlayBoy
• Le Lac

Lon Chaney

Biografia

Jego w największym stopniu znanymi rolami dawny tytułowe w filmach niemych Upiór w operze, Dzwonnik z Notre Dame a w zaginionym dalej a odtworzonym filmie Londyn po północy. Grywał przede wszystkim role główne – potworów. Znany był z ekspresyjnej mimiki (był dzieckiem niesłyszących rodziców). Do swoich ról podchodził bardzo profesjonalnie i sam dopracowywał charakteryzację – w filmie Upiór w operze użył m.in. ramek z cienkich drucików rozszerzających oczy, bardzo nieprzyjemnych dla aktora podczas gry, a jako Quasimodo w filmie Dzwonnik z Notre Dame spętał się kilkoma zamaskowanymi odpowiednio pasami i użył ciężkiego, gumowego garbu. Po wynalezieniu filmu dźwiękowego występował nadal.

Wkrótce po swoich pierwszych występach w filmach dźwiękowych zachorował na raka gardła, co przerwało jego karierę i wskutek tej choroby zmarł.

Jego synem był Lon Chaney jr., który kontynuował tradycje ojca i również znany był jako aktor filmów grozy.

PowerPC 970

Organizm PowerPC 970 jest wytwarzany w technologii 130nm, a relacje PowerPC 970FX dodatkowo 970MP w technologii 90nm. Relacje PowerPC 970 dodatkowo PowerPC 970FX zawierają nad 58 milionów tranzystorów, i oprawa 970MP składający się spośród dwóch rdzeni zawiera nad 116 milionów tranzystorów. Układy te są zbudowane w oparciu o mikroprocesor IBM POWER4, zawierają jednostkę VMX (znaną także pod nazwami AltiVec oraz Velocity Engine) stosowaną już wcześniej w układach Freescale Semiconductor (dawniej Motorola) PowerPC G4.

Zachowując konwencję nazewniczą Apple nadało nazwę kodową G5 procesorom serii 970 w czerwcu 2003 roku. Określenie G5 w tym kontekście oznacza piątą generację mikroprocesorów PowerPC. W 2004 roku PowerPC 970FX zastąpił układ 970 we wszystkich komputerach firmy Apple noszących oznaczenie G5. W drugiej połowie roku 2005 układ PowerPC 970FX został zastąpiony przez układ PowerPC 970MP w komputerach Power Mac G5 klasy high-end, podczas gdy komputery iMac G5 oraz podstawowe wersje komputerów Power Mac korzystały z jednostki PowerPC 970FX. Na początku 2006 roku IBM przedstawił mikroprocesor PowerPC 970GX, będący zmodyfikowaną wersją 970FX. Układ ten mógł pracować z częstotliwością zegara 3 GHz.

PowerPC 970 został zapowiedziany przez IBM w październiku 2002. Po raz pierwszy zastosowano go w komputerze Power Mac G5 w czerwcu 2003. Pierwsze serwery typu blade (IBM BladeCenter JS20) firmy IBM z tym procesorem były dostępne w sprzedaży w listopadzie 2003.

PowerPC 970 posiada 512kB pamięci podręcznej L2 i taktowany jest z częstotliwościami zegara od 1,6 do 2 GHz. Szyna zewnętrzna mikroprocesora pracuje z połową częstotliwości wewnętrznego zegara.

PowerPC 970FX

PowerPC 970FX wytwarzany był w technologii 90 nm. Jego minimalne zapotrzebowanie na moc wynosiło 11 W w 65 °C przy taktowaniu zegarem 1 GHz, zaś przt zegarze 2 GHz było to już 48 W.

Pierwsze mikrokomputery z procesorem 970FX zostały zaprezentowane przez firmę Apple w roku 2004: Xserve G5 w styczniu, Power Mac G5 w czerwcu oraz iMac G5 w sierpniu.

PowerPC 970MP

IBM zapowiedziało PowerPC 970MP (nazwa kodowa Antares) 7 lipca 2005. 970MP jest dwurdzeniowym mikroprocesorem opartym na 970FX i pracuje z częstotliwościami zegara od 1,2 do 2,5 GHz. Maksymalne zużycie mocy to 75 W dla wersji 1.8 GHz i 100 W dla wersji 2 GHz. Każdy rdzień posiada 1 MiB pamięcia podręcznej L2. Układ ten był produkowany w technologii 90 nm.

PowerPC 970MP zastąpił układ PowerPC 970FX w mikrokomputerach Apple Power Mac G5, podczas gdy pozostałe mikrokomputery tej firmy wykorzystywały układ PowerPC 970FX. PowerPC 970MP był także wykorzystywany w serwerach typu blade firmy IBM (JS21), oraz w mikrokomputerach IBM Intellistation POWER 185 i YDL Powerstation.

PowerPC 970GX

PowerPC 970GX to nazwa projektu rozwojowego mikroprocesora, który nigdy nie wszedł do produkcji. Miał być jednordzeniową wersją układu PowerPC 970MP.

Galleria

Ima

Ychtis

Zespół Wokalno-Taneczny "Ychtis" – (Ichthys grec. ryba, "Jesous Christos Theou Yios Soter" – Jezus Chrystus Chrystus, Potomek męski Boga, Jezus) owo dziewczęcy zespół śpiewu dodatkowo tańca pochodzący spośród Katowic, wykonujący po największej części osobisty jadłospis popierany na tekstach ks. Jana Twardowskiego, aliści podobnie innych autorów. Zespół śpiewa podobnie jak (w "Bałaku") piosenki lwowskie a o tematyce Lwowa. Członek Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.

Ważniejsze daty

• 1995 – z inicjatywy Barbary Pelki przy jednej z parafii na Górnym Śląsku powstała typowa schola, do której uczęszczają dzieci z niezamożnych rodzin w wieku od 7 do 18 lat. Na repertuar składały się pieśni liturgiczne, piosenki oazowe, pieśni z Taize, pieśni lednickie, kolędy i pastorałki.
• 2000 – zespół przyjął nazwę "Ychtis" i do dotychczas wykonywanego repertuaru włączył piosenki komponowane do wierszy ks. Jana Twardowskiego.
• 2002 – debiut w TVP3 w programie "Z życia Kościoła", a wkrótce potem w programie TVP1 Ziarno.
• 2002-2004 – udział w zmaganiach konkursowych w pięciu festiwalach chrześcijańskich.
• 2003 – zespół przeniósł się do Piekar Śląskich. Do zespołu dołączyły dzieci z kilku mia
• 2004 – zespół przystąpił do realizacji dwóch projektów muzyczny
• 2005 – powstało widowisko słowno – muzyczne, pt.: "Niebo w dobrym humorze" z udziałem znanych artystów, które miało swoją prapremierę w wersji koncertowej w Filharmonii Śląskiej i premierę teatralną w Gliwickim Teatrze Muzycznym.
• 2005 – 11 września 2005 r. koncert w domu ks. Jana Twardowskiego przy Krakowskim Przedmieściu 34 w Warszawie.
• 2006 – zmiana siedziby zespołu na Katowice. Odtąd zespół przedstawia się jako Zespół Wokalno-Taneczny "Ychtis" z Katowic.
• 2006 – 2 lutego – udział w Uroczystościach żałobnych ks. Jana Twardowskiego i krótki występ artystyczny przy trumnie w warszawskim kościele Wizytek.
• 2007 – 1 lipca – Sommerfestival Der Kulturen 26.06-01.2007 Marktplatz Stuttgart, udział w Festiwalu Kultur Narodów.
• 2007 – rozpoczęcie prac przy realizacji nowego programu "Biedronka" oraz programu z piosenkami lwowskimi i o tematyce Lwowa; przygotowania do tournée po Stanach Zjednoczonych.
• 2008 – koncerty w USA i Kanadzie – 25.06.2008 wizyta w Biurze Gubernatora St. IL Roda Blagojevicha w Chicago.
• 2008 – 5 września, Konsulat Generalny RP w Monachium – koncert podczas uroczystości wręczenia Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski z Gwiazdą, przyznanego pośmiertnie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Tadeuszowi Chciukowi–Celtowi.
• 2008 – 9 listopada, Stuttgart, bad Cannstatt – koncert z okazji Narodowego Święta Niepodległości zorganizowany przez Towarzystwo Kultury Polsko-Niemieckiej / Polnischer Kulturverein.
• 2008 – 30 listopada, Ludwigsburger Schloss i Dworzec Kolejowy w Stuttgarcie – Otwarcie Polskiego Żłóbka Bożonarodzeniowego ze "Szkoły Kenara" w Zakopanem
• 2008 – 13 grudnia, Bobingen, Kunstgalerie JARUGA – koncert kolędowy
• 2008 – 15 grudnia, Monachium, Centrum Kultury Polskiej
• 2008 – 20 grudnia, wigilia w Krakowskim Teatrze Scena STU
• 2009 rok – 31 maja, Górki Wielkie – prapremiera widowiska muzycznego, pt. "Biedronki – List do ks. Jana Twardowskiego"
• 2009 rok – Sommerfestival Der Kulturen, Marktplatz Stuttgart, udział w Festiwalu Kultur Narodów w dniu 05.07.2009
• 2009 rok – 11 listopada, Garwolin – prapremiera widowiska, pt. "Garwolak we Lwowie" – kooprodukcja z Amatorskim Teatrem Muzycznym "Od Czapy" i Wojciechem Habelą – aktorem scen krakowskich
• 2010 rok – ROK JUBILEUSZOWY 15. LECIA PRACY Z UTALENTOWANYMI DZIEĆMI
• 2010 rok – 4 lipca, Jasna Góra – XVI Zjazd i Pielgrzymka Kresowian na Jasną Gorę., koncert w Sali im. JP II
• 2011 rok – 01 maja, ukazał się tomik wierszy, pt.: „Myśląc o życiu – przegląd” tom 5 o. Ryszarda Kosiana, OMI z Toronto, – Wyd. Stow. "Ychtis". Jest to wydanie specjalne Dedykowane Ojcu Świętemu JP II z załaczoną płytą z wierszami w interpretacji Wojciecha Habeli. Oprawa muzycz

Nagrody

• "PRAEMIUM HONORIS CRESOVIANAE" – najwyższe wyróżnienie przyznawane przez Światowy Kongres Kresowian. Wyroznienie to otrzymał Ychtis uznany za ambasadora kultury kresowej! Jasna Góra 04.07.2010 r.
• Wyróżnienie przez Sejmik Woj. Śląskiego Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Śląskiego, kwiecień 2010 oraz pamiątkowy medal 90. lat Okręgu Katowickiego Polskiego Związku Chórów i Orkiestr
• I miejsce w Konkursie Piosenki Lwowskiej w kategorii dziecięco-młodzieżowej Ogólnopolskiego Festiwalu Piosenki Lwowskiej i "Bałaku" Lwowskiego w Krakowie, 2009
• I miejsce na VII Festiwalu Kolęd i Pastorałek w MDK w Rudzie Śląskiej, 2004
• I miejsce w kategorii schola – dzieci na Ogólnopolskim Festiwalu Kolęd i Pastorałek w Będzinie 2003 (Jeden z największych Festiwali Kolęd w Polsce, w którym bierze udział kilka tysięcy podmiotów wykonawczych)
• I miejsce na Festiwalu Twórczości Chrześcijańskiej "GLORIA DEI"
• "Grand Prix" na XIII Festiwalu Piosenki Ekologicznej "EKOSONG" 2002
• "Grand Prix" na XI Festiwalu Piosenki Religijnej "KANAAN" 2002

Dyskografia

• Piosenki religijne – 5 x CD – materiał metodyczny dla nauczycieli (DiKŚW)
• "Naucz się dziwić" – piosenki do wierszy ks. Jana Twardowskiego, wyd. Edcja św. Pawła;
• "Pokochać człowieka" – zał. do tomiku wierszy Ks. J. Twardowskiego (DiKWŚW)
• "Niebo w dobrym humorze" – zał. do Kalendarza "Z tej Ziemi" na 2006 r. – płyta CD z 4 utworami wraz z teledyskiem "Arka"
• "Niebo w dobrym humorze" – widowisko słowno-muzyczne z udziałem Jacka Wójcickiego i Ewy Urygi, Magdaleny Szczerbowskiej, Piotra Chlipalskiego oraz Bernarda Krawczyka – prapremiera w Filharmonii Śląskiej w Katowicach 12.06.2005 r. i premiera teatralna w Gliwickim Teatrze Muzycznym w Gliwicach, 10.12.2005 r.
• "Niebo w dobrym humorze" – płyta CD z piosenkami ze spektaklu o tym samym tytule; 1 czerwca 2006, Wyd. Ks. św. Jacka
• "Dlaczego jest Święto Bożego Narodzenia" – okolicznościowa kartka świąteczna z płytą CD z tradycyjnymi polskimi kolędami (edycja do użytku wewn. Parafii św. Józefa w Katowicach)
• "Sercem we Lwowi" – płyta CD z piosenkami lwowskimi, z zespołem "Ychtis" gościnnie śpiewa pani Danuta Skalska
• "Biedronki – List do ks. Jana Twardowskiego" 01.06.2009 r. – 14 piosenek do wierszy przyjaciół ks. Jana od Biedronki, muz. Paweł Piątek
• "Garwolak we Lwowie" – dwie płyty DVD z zarejestrowanym widowiskiem 11 listopada 2009 r. /archiwum/

Stefan Morawski

Aż do roku 1968 pełnił funkcję kierownika katedry estetyki Uniwersytetu Warszawskiego. Został zdjęty po Wydarzeniach Marcowych. Wykładał za granicą m.in. w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do kraju od 1971 roku współpracował z Instytutem Sztuki PAN, gdzie Od roku 1979 wydawał w językach angielskim i francuskim rocznik "Polish Art Studies". W latach 80. prowadził seminaria na Uniwersytecie Łódzkim. Pod koniec lat 80. powrócił również na Uniwersytet Warszawski, gdzie kierował katedrą filozofii kultury.

Przez cały czas swojej zawodowej działalności Morawski był aktywnym uczestnikiem polskiego i międzynarodowego życia naukowego, życia kulturalnego, a także – ze względu na liczne kontakty z artystami różnych dziedzin – życia artystycznego. Jego publikacje (m.in. liczne artykuły drukowane w artystycznej i literackiej prasie), będące krytycznym komentarzem do aktualnie dziejących się wydarzeń wywierały niemały wpływ na przemiany w życiu kulturalnym. Będąc aktywnym uczestnikiem życia naukowego i łącząc badawcze zainteresowania, Stefan Morawski pozostawał wierny formule myślenia krytycznego. Krytyczną niezgodę na zastaną rzeczywistość uznawał za obowiązek i powołanie intelektualisty, filozofa, humanisty we współczesnym świecie – obowiązek i powołanie powoli zaniedbywane i zapominane w ostatnich dekadach XX wieku.

Ważniejsze publikacje

• Jak patrzeć na film; Filmowa Agencja Wydawnicza 1955
• Studia z historii myśli estetycznej XVIII i XIX wieku; PWN, 1961
• Absolut i for
• Na zakręcie. Od sztuki do po-sztuki; Wydawnictwo Literackie 1985
• [redakcja] Zmierzch estetyki? Rzekomy czy autentyczny; Czytelnik 1987
• Główne nurty estetyki XX wieku; Wiedza o kulturze 1992
• O filozofowaniu, perypetiach dzisiejszej kultury i rebus publicis. Z Profesorem Stefanem Morawskim rozmawiają Andrzej Szahaj, Anna Zeidler-Janiszewska; Wydawnictwo Adam Marszałek 1995
• ”The Troubles with Postmodernism; Routledge, London 1996
• Niewdzięczne rysowanie mapy… O postmodernie(izmie) i kryzysie kultury; Wydawnictwo UMK 1999

Siergiej Ławrow

w Senacie RP (2010)

Siergiej Wiktorowicz Ławrow, ros. Сергей Викторович Лавров, trans. Sergej Viktorovič Lavrov (ur. 21 marca 1950 w Moskwie) – rosyjski dyplomata, od 9 marca 2004 minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej.

W 1972 ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych (MGIMO) i podjął pracę w radzieckiej dyplomacji.

Pierwszym krajem, w którym pracował, była Sri Lanka. W radzieckiej ambasadzie w Kolombo był stażystą i attaché. W 1976 powrócił do Moskwy, gdzie podjął pracę w centralnym aparacie Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowiskach trzeciego, a następnie drugiego sekretarza w Wydziale Międzynarodowych Organizacji Gospodarczych. W latach 1981–1988 pełnił funkcje pierwszego sekretarza, radcy i starszego radcy w Stałym Przedstawicielstwie ZSRR przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Po powrocie do kraju był zastępcą naczelnika, a od 1990 naczelnikiem Wydziału Międzynarodowych Organizacji Gospodarczych MSZ ZSRR.

Do 1991 był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego.

Po rozpadzie Związku Radzieckiego przeszedł do pracy w służbie dyplomatycznej Federacji Rosyjskiej. W 1992 został mianowany na stanowisko dyrektora Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Problemów Globalnych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 3 kwietnia 1992 został zastępcą ministra spraw zagranicznych. Odpowiadał za działalność Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Międzynarodowej Współpracy Gospodarczej, Wydziału ds. Praw Człowieka i Międzynarodowej Współpracy Kulturalnej oraz Departamentu ds. Wspólnoty Niepodległych Państw.

Od stycznia 1994 do marca 2004 pełnił funkcje Stałego Przedstawiciela Federacji Rosyjskiej przy ONZ oraz przedstawiciela Rosji w Radzie Bezpieczeństwa. W grudniu 1995 po dymisji Andrieja Kozyriewa brany był pod uwagę jako kandydat na stanowisko szefa rosyjskiej dyplomacji. Stanowisko to powierzono mu jednak dopiero 9 marca 2004 w nowo utworzonym rządzie Michaiła Fradkowa.

10 kwietnia 2010, decyzją premiera Władimira Putina, został jednym z członków specjalnej rosyjskiej komisji rządowej do zbadania przyczyn katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku.

Ławrow mówi po angielsku, francusku oraz syngalesku.

Józef Patkowski

Ukończył w 1953 szkoła główna muzykologiczne obok Zofii Lissy na Uniwersytecie Warszawskim, przedstawiając pracę magisterską pt. "Cechowanie prawidłowości akustycznych w badaniach muzykologicznych". Obopólnie, w latach 1950–1953 studiował fizykę na tej uczelni. Przeszedł aż do historii polskiej muzyki współczesnej, jak założyciel (w 1957) Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia – jednego spośród najstarszych na świecie, i pierwszego w Europie wschodniej, którym kierował aż do 1985. W 1974 założył Studio Muzyki Elektronicznej Akademii Muzycznej w Krakowie, które prowadził aż aż do 2000. Był podobnie jak dostępny w środowisku muzycznym będąc latach 1979–1985 prezesem Związku Kompozytorów Polskich, dalej (1985–1996) sekretarzem generalnym Polskiej Rady Muzycznej koło UNESCO. Od chwili 1989 aż do 1995 sprawował podobnie funkcję prezesa Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego.

Józef Patkowski był członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich, Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej dodatkowo Deutsche Gesellschaft für Elektroakustische Musik.

Został uhonorowany wieloma nagrodami dodatkowo odznaczeniami, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1964), doroczną Nagrodą ZKP (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Nagrodą Ministra Kultury dodatkowo Sztuki (1998), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).

W latach sześćdziesiątych Patkowski co do jednego spośród Krzysztofem Szlifirskim skomponował muzykę aż do kilku filmów (co sprawiło, iż od chwili tego czasu przedstawiany bywa podobnie jak kompozytor):

• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Ponad Tatrami w reż. Jerzego Kadena (1963)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Przystanek Oświęcim w reż. Marii Kwiatkowskiej (1963)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Dialog w reż. Marii Kwiatkowskiej (1964)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Starcie w reż. Janusza Majewskiego (1964)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego” Blask dodatkowo audio” w reż. Marii Kwiatkowskiej (1965)
• Muzyka aż do filmu Maniera bycia w reż. Jana Rybkowskiego (1965)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Arkadia bez słońca w reż. Jana Rybkowskiego (1966)
• Muzyka aż do spektaklu Radosne dni Samuela Becketta w reż. Jerzego Markuszewskiego (1967)
• Muzyka aż do filmu dokumentalno-impresyjnego Godzina przemiany w reż. Andrzeja Piekutowskiego (1968)
• Muzyka aż do filmu animowanego Ludność w reż. Krzysztofa Raynocha (1969)

Fajka wodna

Zbudowana jest jej osoba spośród:

• dzbana, na ogół szklanego naczynia (niejednokrotnie podobnie miedzianego czy ceramicznego), zdobionego elementami orientalnymi, aż do którego nalewa się wodę (czy wodę spośród lodem, mleko, wódkę a inne ciecze)
• systemu, metalowej rury (często ozdobionej finezyjnymi wzorami) nakładanej na wierzch, pełniącej rolę jednocześnie korka jak i odpowiadającej za doprowadzanie powietrza i odprowadzanie dymu; zakończonej podstawką lub glinianym nakładanym, naczyńkiem (cybuchem) na melasę lub susz owocowy.
• węża, elastycznej rurki (wykonywanej pierwotnie ze skóry), także często metalowej powleczonej materiałem lub plastikowej, zdobionej, zakończonej metalowym bądź drewnianym ustnikiem, przez którą zaciąga się dym powstały w szklanym naczyniu.

W zależności od zastosowań, kręgu kulturowego i występowania istnieją różne rodzaje fajek wodny

• bong – niewielkich rozmiarów fajka wodna, nie posiada węża
• szisza (także Nargila lub indyjska fajka wodna) – arabska fajka wodna służąca do palenia melasy

Skutki zdrowotne

Palenie sziszy lub bongo może być bardziej szkodliwe dla zdrowia niż palenie papierosów. Dym wdychany z sziszy zawiera substancje powodujące raka płuc, choroby układu sercowo-naczyniowego i inne choroby. WHO ocenia, że w regionie wschodnim basenu Morza Śródziemnego palenie sziszy odpowiada za około 17% przypadków gruźlicy. Wdychana nikotyna może powodować uzależnienie. Jedno palenie sziszy trwa zazwyczaj ponad 40 minut i składa się z 50–200 zaciągnięć o objętości 0,15-0,5 litra na każde zaciągnięcie. W związku z tym palacze sziszy są narażeni w dłuższym okresie na większą ilość dymu w porównaniu do palaczy papierosów, u których objętość wdychana wynosi 0,5-0,6 litra na papierosa. Porównanie zużycia tytoniu wskazuje, że jedno nabicie sziszy oznacza spalenie 5–10 g tytoniu na osobę, co odpowiada 5–10 papierosom (zakładając że jedną fajkę palą 4 osoby).

Paląc sziszę wciąga się do płuc parę z domieszką dymu tytoniowego. Chociaż filtr wodny chłonie pewną ilość nikotyny z dymu tytoniowego, jej ilość nadal sprawia, że palacz (nawet palący tylko okazjonalnie ) jest narażony na wystarczającą ilość nikotyny, która spowoduje uzależnienie. Ponadto para wodna z sziszy powoduje, że dym jest mniej drażniący i może dawać fałszywe poczucie bezpieczeństwa, a także zmniejsza obawy dotyczące oddziaływania na zdrowie. W innych badaniach wykazano, że palenie tytoniu (melasy tytoniowej) za pomocą sziszy przez 45 minut dostarcza wiele więcej substancji smolistych i tlenku węgla (około 5-10%) niż paczka papierosów.

Niektóre firmy tytoniowe podają, że tytoń do fajki wodnej zawiera 0,0% substancji smolistych, ale jest to tylko wprowadzające w błąd stwierdzenie, ponieważ substancje smoliste powstają, kiedy tytoń się pali. Jednakże, podczas palenia sziszy, tytoń jest raczej prażony niż palony, co sprawia, że wydzielane są większe ilości substancji smolistych. Aby ustalić dokładną ilość substancji obecnych przed spaleniem tytoniu, potrzebne są dalsze badania.

Grupa badawcza WHO zajmująca się regulacją produktów tytoniowych przedstawiła w 2005 roku opiniodawczą notatkę na temat palenia tytoniu poprzez fajkę wodną (sziszę) oraz stwierdzono ostatecznie, że "palenie fajki wodnej jest powiązane z wieloma szkodliwymi skutkami zdrowotnymi takim jak przy paleniu papierosów jak i mogą pojawić się również inne rzadkie niepożądane skutki zdrowotne palenia sziszy" oraz zarekomendowała, że "fajki wodne powinny podlegać takiej samej regulacji jak papierosy i inne wyroby tytoniowe".

Pewne badania sugerują, że palenie sziszy ma w mniejszym stopniu wpływ na ryzyko rozwoju nowotworów, jednak takie badania nie są rozstrzygające (Hoffman[25], Rakower, Salem 1983 and 90, Gupta Dheeraj 2001, Tandon 1995, Lubin 1992, Hazelton 2001, Stirling 1979). W północnym regionie Iranu, gdzie zapadalność na raka przełyku jest bardzo wysoka, stwierdzono że palenie sziszy jest jednym z czynników ryzyka rozwoju tego nowotworu złośliwego. Poziom tlenku węgla powstającego podczas palenia sziszy jest różny i zależy od typu użytego węgla.

Szkodliwe w dużym stopniu jest palenie arabskiego tytoniu "sallun", gdyż zawiera on znacznie większą ilość nikotyny niż pojedynczy papieros. Tytoń smakowy (który według producentów zawiera około 0,5% nikotyny) w rzeczywistości może uzależniać szybciej z powodu znajdujących się w nim substancji aromatycznych, które sprawiają, że nikotyna (choć w małych ilościach) oddziałuje na organizm szybciej i mocniej.

Piruet (łyżwiarstwo)

Piruety mogą egzystować wykonywane solo, w kombinacjach a sekwencjach dodatkowo ze skoku. Pary sportowe wykonują jeszcze dodatkowo tzw. piruet parowy. Istnieją dwie podstawowe zasady klasyfikowania piruetów : ze względu na pozycję:

• piruet stany
• piruet z odchyleniem tułowia
• piruet siadany
• piruet w pozycji wagi
• Kobiety wykonują dodatkowo piruet w pozycji Biellmann.

oraz na kierunek obrotów – w tył lub w przód.

Oprócz tych klasyfikacji wyróżnia się jeszcze jeden podział – na piruety ze zmianą nogi (lepiej punktowane) i bez zmiany nogi oraz ze zmianą pozycji (lepiej punktowane) i bez zmiany pozycji ciała. Temu podziałowi podlegają piruety we wszystkich pozycjach. Dla utrudnienia, zawodnicy przyjmują dodatkowo skomplikowane ułożenie ciała, rąk i nóg, zmieniają krawędzie, pozycje, kierunek obrotów itp (tzw. piruet akrobatyczny).

Do piruetu można wejść z krawędzi łyżwy lub ze skoku. Skoki odpowiadają kolejno nazwom piruetów, czyli skok do piruetu siadanego etc.

Piruety ze względu na kierunek obrotów

Wbrew pozorom – nie chodzi tu o kręcenie w prawą, czy lewą stronę (choć i takie piruety – kręcone w obu kierunkach – zawodnicy wykonują). Każdy człowiek, tak jak ma silniejszą prawą, czy lewą rękę, tak i ma silniejszą jedną z nóg (i niekoniecznie się to pokrywa z tym, którą się ma silniejszą rękę).

Dla większości ludzi jest to noga lewa, a wszelkie obroty, ruchy itp. są dla nich wygodniejsze, gdy je wykonują przez lewe ramię (w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara). W tym właśnie kierunku skacze i kręci piruety większość łyżwiarzy.

Piruet w przód (forward spin) wykonują na lewej nodze, przez lewe ramię, a piruet w tył (backward spin) na prawej nodze, przez lewe ramię.

Dla osób "prawonożnych" zasada ta jest odwrotna – piruet w przód na nodze prawej, a w tył – na lewej. W obu przypadkach, za trudniejszy i rzadziej wykonywany, uważa się piruet w tył.