Category Archives: 11

Karabin wyborowy

Karabin wyborowy

w układzie bullpup

Karabin wyborowy (karabin strzelca wyborowego, bieg przez płotki. snajperka) – karabin alokowany gwoli strzelca wyborowego w celu prowadzenia ognia pojedynczego na dużą dystans, spośród dużą precyzją, z drugiej ręki aż do likwidowania pojedynczych, istotnych gwoli przeciwnika celów (przede wszystkim osób), w odległości aż do kilkuset metrów. Jest owo wyselekcjonowany makieta broni standardowej albo obramowanie oryginalna przeznaczona jedynie aż do tego celu. Posiada akcesoria umożliwiający precyzyjne dyrygowanie ognia na znacznych (aż do dookoła 1000 m) odległościach (celownik optyczny), także w nocy, z użyciem noktowizora. Broń powtarzalna lub samopowtarzalna, istnieją też modele strzelające ogniem ciągłym (HK G3SG1).

Typowy wojskowy karabin wyborowy korzysta z amunicji w kalibrze około 0,3 cala (grupa typów amunicji pełnoenergetycznych o kalibrach od 7,62 do 7,92 mm). Karabin wyborowy jest przydatny do zwalczania celów wojskowych na dystansie, na którym trafia w cel wielkości około 40 cm. Dla karabinów powtarzalnych oznacza to nawet odległości znacznie przekraczające 1000 m, dla broni samopowtarzalnej (np. SWD – karabin Dragunowa) jest to typowo 500–600 m, dla broni korzystającej z amunicji .50 BMG (nabój Browning Machine Gun, kaliber .50, czyli 12,7×99 mm) może to być nawet około 2 km.

Największy dystans, z którego trafiono w człowieka strzałem snajperskim w walce, wynosi 2815 m. Strzał oddano z karabinu M82A1 Barrett strzelającego amunicją .50 BMG.

Broń tej klasy jest często spokrewniona konstrukcyjnie z karabinami precyzyjnymi używanymi w sportowej klasie otwartej, do strzelań na 300 m. We wczesnych stadiach planowego stosowania broni wyborowej, w czasie I wojny światowej, chętnie wykorzystywano do tego celu selekcjonowane egzemplarze broni standardowej lub myśliwskiej.

Karabin wyborowy

Osobną kategorię stanowi wyborowa broń policyjna. Praktyka działań policyjnych powoduje, że typowy dystans strzału jest stosunkowo mały – zazwyczaj poniżej 100–200 m. Zadaniem policyjnego strzelca wyborowego jest precyzyjne zabicie przestępcy, gdy ten stwarza zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, unikając jednocześnie ofiar wśród osób postronnych. Względy te przemawiają za stosowaniem do zadań policyjnych przede wszystkim broni małokalibrowej. Często stosowanym kalibrem jest nabój pośredni kalibru 5,56 mm. Amunicja tego typu zapewnia dużą szybkość wylotową (ponad 900 m/s) spłaszczającą trajektorię pocisku (co znacznie ułatwia celowanie) przy dość szybkiej utracie energii przez pocisk, co czyni go stosunkowo mało szkodliwym na większych dystansach.

W roli broni snajperskiej używa się także karabinków korzystających z amunicji poddźwiękowej, zazwyczaj pistoletowej. Są one użyteczne jedynie na bardzo niewielkich dystansach, ale pozwalają na stosowanie tłumików czyniących strzał niemal bezgłośnym.

Karabin wyborowy

Mantra

Mantra

Hinduizm

Najsławniejszą a najważniejszą w religii wedyjskiej jest mantra Om. Przykładową popularną mantrą do Śiwy jest mantra Om Namaha Śiwaja, a najpopularniejszą mantrą do żeńskiego bóstwa w hinduizmie jest mantra Gajatri. W tłumaczeniu z sanskrytu mantry brzmią mniej więcej t

Praktyka

W hinduizmie do powtarzania mantr ( dźapa ), służy 108-koralikowy sznur modlitewny zwany dźapamala.

Podział

Mantry w hinduizmie dzielą się na kilka podstawowych grup. Najważniejsze z nich

  • Guru mantra
  • Iszta mantra
  • Maha mantra
  • Bidźa mantra

Asatoma

Mantra pochodząca z Bryhadaranjakopaniszad (1.3.28) :

असतोमा सद्गगमय।
तमसोमा ज्योतिर् गमया।
मृत्योर्मामृतं गमय॥

asato mā sad gamaya
tamaso mā jyotir gamaya
mṛtyor mā amṛtam gamaya

Mantra

om śānti śānti śāntiḥ

Mahawakja

Mahawakja (dewanagari महावाक्य, trl. Mahāvākya) to nazwa dla jednej z grupy klasycznych mantr, których źródłem są teksty Upaniszad. Cztery najsławniejsze odpowiadają do czterech ksiąg Wed:

  1. प्रज्ञानं ब्रह्म Pradźnanam Brahma – "Consciousness is Brahman" ( Aitarejopaniszad 3.3 of the Rygweda )
  2. अयम् आत्मा ब्रह्म Ajam Atma Brahma – "This Self (Atman) is Brahman" ( Mandukjopaniszad 1.2 of the Atharwaweda )
  3. तत् त्वं असि Tat Twam Asi – "Thou art That" ( Ćhandogjopaniszad 6.8.7 of the Samaweda)
  4. अहं ब्रह्मास्मि Aham Brahmasmi – "I am Brahman" ( Brhadaranjakopaniszad 1.4.10 of the Jadźurweda )
  5. नेति नेति Neti neti
  6. यद् पिण्डे तद् ब्रह्माण्डे Jad Pinde Tad Brahmane
  • Wajdika śanti mantra

    Przykładowa mantra zakończona trzykrotnym śanti.

    ” om pūrnamadah pūrnamidam pūrnāt pūrnamudachyate|
    pūrnasya pūrnamādaya pūrnamevāvaśiṣyate|
    om śāntih śāntih śāntih | ”

    Śanti patha (śānti pāţha)

    asato mā sad gamaya|
    tamaso mā jyotir gamaya|
    mṛtyor māmṛtam gamaya ||
    sarveṣām svastir bhavatu|
    sarveṣām śānti bhavatu|
    sarveṣām pūrnam bhavatu|
    sarveṣām mangalam bhavatu||
    Lokāh samastāh sukhino bhavantu||
    om trayambabam yajāmahe sugandhim puṣţivardhanam|
    urvārukam iva bandhanāt mṛtyormukṣiya māmṛtāt||

    om śāntih śāntih śāntih |

    tvam eva mātā ća pitā tvameva|
    tvam eva bandhuśća sakhā tvameva||
    tvam eva vidyā dravinam tvameva|
    tvam eva sarvam mama devadeva||

    Pańća akszara

    Om namah śiwaja

    Buddyzm

    W

    buddyzmie tantrycznym, np. w Tybecie lub Japonii, mantra jest jedną z metod praktyki, prowadzącą do wyzwolenia i oświecenia. Mantra jest jednym z elementów praktyki na aspekt buddy (tyb. Jidam, indywidualna forma medytacyjna). Mantra, która brzmi często jako sanskrycko wymawiane zdanie, wiąże się zazwyczaj z recytacją tekstów religijnych zwanych z sanskrytu Sadhanami, które przekazywane są uczniowi przez wykwalifikowanego nauczyciela Wadżrajanylamę. Pozwolenie do praktyki nad tymi tekstami umożliwia przekaz zwany "lungiem", który obok przekazu mocy "wang" oraz wyjaśnień "tri" jest niezbędny do pełnego kultywowania i skuteczności tantry związanej z określonym aspektem buddy. Przykładem jest niezwykle popularna w Tybecie i Bhutanie mantra "Om Mani Peme Hung" związana z Avalokiteswarą (tyb. Czenrezig) co rozwija w praktykującym współczucie i miłość Bodhiczitta do wszystkich istot.

    Stosowanie mantry polega na wielokrotnym recytowaniu, śpiewaniu, szeptaniu lub powtarzaniu w myśli. Niektóre praktyki religijne wymagają powtórzenia mantry określoną ilość razy (na przykład 111 111 razy w praktyce nyndro). Do liczenia używa się zazwyczaj mali złożonej z 27 lub 108 koralików. Jednak najpełniejsze zrozumienie i skuteczność tych praktyk związane jest bezpośrednio z fazą Dzogrim tantr Jogi Najwyższej.

    W buddyzmie tybetańskim powszechne jest używanie młynków modlitewnych, na których wypisana jest treść mantry. Wielokrotne obrócenie młynka uważane jest za równoważne wypowiadaniu mantry na głos. Równie często treść mantry wypisuje się na chorągiewkach modlitewnych i skałach. Buddyści są zdania, że wibracja mantry słyszana przez inne istoty lub niesiona przez wiatr może przynieść wiele pożytku innym.

Mantra

Politechnika Łódzka

Politechnika Łódzka

przed budynkiem Politechniki Łódzkiej

Politechnika Łódzka – państwowa wyższa uczelnia techniczna w Łodzi.

Powstała tuż po II wojnie światowej, 24 maja 1945 roku w Łodzi. Na początku ustanowiono pięć wydziałów: Mechaniczny, Elektryczny, Chemiczny oraz Oddział Włókienniczy. Na pierwszy rok studiów przyjęto 525 studentów, a na wyższych latach naukę kontynuowało 458 studentów. W uczelni istniały 33 katedry, w których pracowało 33 profesorów, 15 adiunktów i 53 asystentów.

Aktualnie na Politechnice Łódzkiej studiuje ponad 20 tys. osób na 36 kierunkach na 9 wydziałach. Kształci ich 1830 nauczycieli akademickich, w tym 267 profesorów.

W 1976 Politechnika Łódzka została odznaczona Orderem Sztandaru Pracy I klasyDziennik Polski, r. XXXII, nr 165 (10040), s. 1..

Władze

  • Rektor – prof. dr hab. inż. Stanisław Bielecki
  • Prorektor ds. nauki – prof. dr hab. inż. Piotr Paneth
  • Prorektor ds. rozwoju uczelni – prof. dr hab. inż. Piotr Szczepaniak
  • Prorektor ds. edukacji – prof. dr hab. inż. Sławomir Wiak
  • Prorektor ds. innowacji – prof. dr hab. inż. Piotr Kula
  • Kanclerz – dr inż. Stanisław Starzak

Wydziały

  • Mechaniczny
  • Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki (dawny Wydział Elektrotechniki i Elektroniki)
  • Chemiczny
  • Technologii Materiałowych i Wzornictwa Tekstyliów
  • Politechnika Łódzka
  • Biotechnologii i Nauk o Żywności
  • Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska
  • Fizyki Technicznej, Informatyki i Matematyki Stosowanej (FTIMS)
  • Organizacji i Zarządzania
  • Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska (dawny Wydział Inżynierii Chemicznej)

Jednostki międzywydziałowe

  • Kolegium Gospodarki Przestrzennej
  • Kolegium Logistyki
  • Kolegium Towaroznawstwa

Jednostki pozawydziałowe

  • Centrum Kształcenia Międzynarodowego Politechniki Łódzkiej (znane także jako (ang.) International Faculty of Engineering) – rodzaj jednostki pozawydziałowej, której celem jest kształcenie studentów w języku obcym – zajęcia odbywają się w języku angielskim i francuskim, w ramach specjalności pewnych kierunków uczonych na innych wydziała
  • Information Technology – Fizyki Technicznej Informatyki i Matematyki Stosowanej;
  • Architecture Engineering – Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska;
  • Biomedical Engineering – Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki;
  • Mechanical Engineering and Applied Computer Science – Wydział Mechaniczny;
  • Telecommunications and Computer Science – Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki;
  • Computer Science – Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki;
  • Biotechnology – Biotechnologii i Nauk o Żywności;
  • Business and Technology – Organizacji i Zarządzania;
  • Science and Technology – Fizyki Technicznej Informatyki i Matematyki Stosowanej;
  • Gestion et technologie – studia w jęz. francuskim, Wydział Organizacji i Zarządzania;
  • Centrum Edukacji Ustawicznej Politechniki Łódzkiej – prowadzi kursy z zakresu BHP, ochrony środowiska, informatyki, języków obcych
  • Centrum Diagnostyki i Terapii Laserowej Politechniki Łódzkiej – prowadzi badania z zakresu zastosowania laserów w medycynie
  • Centrum Nauczania Matematyki i Fizyki
  • Biblioteka Główna Politechniki Łódzkiej
  • Uczelniana Sieć Komputerowa – która pełni też rolę głównego węzła miejskiej sieci LODMAN
  • Instytut Papiernictwa i Poligrafii Politechniki Łódzkiej, od roku akademickiego 2008/09 działający na prawach wydziału
  • Centrum Językowe Politechniki Łódzkiej
  • Międzyresortowy Instytut Techniki Radiacyjnej
  • Liceum Ogólnokształcące Politechniki Łódzkiej
  • Jednostki zamiejscowe

    • Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny w Bełchatowie
    • Zamiejscowy Ośrodek Dydaktyczny Politechniki Łódzkiej w Sieradzu – ośrodek powstał w roku 1998. Dysponuje 12 salami wyposażonymi w sprzęt do prowadzenia wykładów i ćwiczeń audytoryjnych oraz salą laboratoryjną, uruchomioną i wyposażoną dla kierunku Ochrona Środowiska. Obecnym dyrektorem Ośrodka jest dr hab. Stanisław Karski.
    • Oddział Zamiejscowy w Ostrowie Wielkopolskim

    Poczet rektorów

    1. Bohdan Stefanowski (1945–1948)
    2. Osman Achmatowicz (1948–1952)
    3. Bolesław Konorski (1952–1953)
    4. Mieczysław Klimek (1953–1962)
    5. Jerzy Werner (1962–1968)
    6. Mieczysław Serwiński (1968–1975)
    7. Edward Galas (1975–1981)
    8. Jerzy Kroh (1981–1987)
    9. Czesław Strumiłło (1987–1990)
    10. Jan Krysiński (1990–1996)
    11. Józef Mayer (1996–2002)
    12. Jan Krysiński (2002–2008)
    13. Stanisław Bielecki (od 2008)

    Repozytorium instytucjonalne

    Na Politechnice Łódzkiej znajduje się repozytorium instytucjonalne CYRENA. Jest to rozwinięcie skrótu, które oznacza Cyfrowe Repozytorium Nauki. Udostępnione w sieci od końca lutego 2010. Wykorzystuje oprogramowanie DSpace tak jak Massachusetts Institute of Technology i ponad kilkaset innych repozytoriów uczelni wyższych na świecie. Główne cele tego projektu to m.in. udostępnianie wyników badań w różnej postaci oraz archiwizacja szeroko pojętego dorobku naukowego macierzystej Uczelni – Politechniki Łódzkiej. Repozytorium ma charakter półotwarty, materiały w nim deponowane są dostępne zarówno dla wszystkich użytkowników Internetu w pełnym tekście, jak i z pewnymi ograniczeniami dostępu, przeglądania i ich pobierania

    Galeria

    Pl

    Politechnika Łódzka

    Toledo

    Toledo
  • Toledo – gród w Brazylii, w stanie Paraná
  • Toledo – gród w Hiszpanii
  • Toledo – gród na Filipinach
  • Toledo – gród w Urugwaju, w departamencie Canelones
  • Toledo – zespół muzyczny
  • miejscowości w Obok
    • Toledo – gród w stanie Iowa, w hrabstwie Tama
    • Toledo – gród w stanie Ohio, w hrabstwie Lucas
    • Toledo – osada w stanie Illinois, w hrabstwie Cumberland
    • Toledo
    • Toledo – gród w stanie Oregon, w hrabstwie Lincoln
    • Toledo – gród w stanie Waszyngton, w hrabstwie Lewis
      • prowincja Toledo – teren w Hiszpanii
      • dystrykt Toledo – dzielnica w Belize
      • Braian Toledo – lekkoatleta argentyński, oszczepnik
      • SEAT Toledo – renoma samochodu osobowego
      • Francisco de Toledo – wicekról Peru
      • "Toledo" – nieistniejące poprzednio ciemnica w Warszawie
      • gminy w Obok
      • gmina Toledo (ang. Toledo Township) – wspólnota w stanie Iowa, w hrabstwie Tama
      • gmina Toledo (ang. Toledo Township) – wspólnota w stanie Kansas, w hrabstwie Chase
      Toledo

      Orientacja seksualna

      Orientacja seksualna

      Rozbieżności w definicjach orientacji seksualnej są przyczyną zamieszania pojęciowego. Różnice w definiowaniu a pomiarze sięgają lat 60. XIX wieku, gdy naukowcy po cios pierwotny szerzej zainteresowali się orientacjami seksualnymi.

      Wyróżnia się 3 orientacje seksual

      1. heteroseksualizm – chęć aż do osób przeciwnej płci.
      2. homoseksualizm – chęć aż do osób tej samej płci.
      3. biseksualizm – chęć aż do osób obu płci.

      Demografia

      Australia

      2001–2002

      Australijskie badanie 10 173 mężczyzn i 9 134 kobiet w wieku od 16 do 59 lat pokazało, że 97,4% mężczyzn i 97,7% kobiet deklarowało się jako osoby heteroseksualne, 1,6% mężczyzn i 0.8% kobiet jako osoby homoseksualne, 0,9% mężczyzn i 1,4% kobiet jako osoby biseksualne. 91,4% mężczyzn i 84,4% kobiet miało wyłącznie heteroseksualny pociąg i heteroseksualne doświadczenie. Częściowy pociąg do osób tej samej płci i homoseksualne doświadczenie miało 8,6% mężczyzn i 15,1% kobiet.

      2005–2006

      Z Australian Longitudinal Study of Health and Relationships na próbie 8 205 osób w wieku powyżej 16 lat wynika, że 98% kobiet i 97,7% mężczyzn miało orientację heteroseksualną, 0.6% kobiet i 1% mężczyzn homoseksualną, a 1,2% kobiet i mężczyzn biseksualną. Pociąg do osób tej samej płci odczuwało 0,2% kobiet i 0,6% mężczyzn, a do obu płci 8,8% kobiet i 3,3% mężczyzn. Doświadczenie homoseksualne miało 7% kobiet i 6% mężczyzn.

      Kanada

      2003

      Canadian Community Health Survey na próbie ponad 135 000 Kanadyjczyków wykazało, że wśród osób dorosłych 1% z nich deklarowało orientację homoseksualną (1,3% mężczyzn i 0,7% kobiet), a 0,7% biseksualną (0,6% mężczyzn i 0,9% kobiet).

      2005

      Z Canadian Community Health Survey wynika, że 1,1% dorosłych miało orientację homoseksualną, a 0,8% biseksualną.

      Norwegia

      2008

      Z Survey of Living Conditions na próbie 6 465 Norwegów w wieku powyżej 16 lat wynika, że 98,9% mężczyzn i 98,3% kobiet określiło siebie jako osoby heteroseksualne, 0,6% mężczyzn i 0,7% kobiet jako osoby homoseksualne, 0,2% mężczyzn i 0,8% kobiet jako osoby biseksualne, a 0,3% mężczyzn i 0,2% kobiet było niepewnych swojej orientacji seksualnej. 97,8% mężczyzn i 95,9% kobiet czuło pociąg wyłącznie do osób płci przeciwnej, 0,8% kobiet i mężczyzn miało pociąg wyłącznie do osób tej samej płci, 0,7% mężczyzn i 1,4% kobiet odczuwało pociąg do obu płci, a 0,7% mężczyzn i 2% kobiet nie odczuwało żadnego pociągu.

      Nowa Zelandia

      2003–2004

      New Zealand Mental Health Survey na próbie 12 992 Nowozelandczyków w wieku powyżej 16 lat wykazało, że 98% osób deklarowało orientację heteroseksualną, 0,8% homoseksualną, 0,6% biseksualną, 0,3% jakąś inną, a 0,1% było niepewnych swojej orientacji seksualnej. 3,2% osób odpowiedziało, że miało tylko doświadczenie seksualne z osobą tej samej płci, a 1,9% miało zarówno doświadczenie homoseksualne, jak i było w związku z osobą tej samej płci.

      Szwajcaria

      1995–1996

      Z badania przeprowadzonego na grupie 4 283 młodych Szwajcarów w wieku od 16 do 20 lat wynika, że 95% dziewczyn i 96,5% chłopców określiło siebie jako osoby głównie heteroseksualne, 1,4% dziewczyn i 1,7% chłopców jako osoby głównie homoseksualne lub biseksualne, a 3,6% dziewczyn i 2,1% chłopców było niepewnych swojej orientacji seksualnej. 2% dziewczyn i 2,9% chłopców odczuwało pociąg do swojej płci, 0,4% dziewczyn i 0,5% chłopców miało homoseksualne fantazje, 0,3% dziewczyn i 0,5% chłopców miało związek homoseksualny. A 1,5% dziewczyn i 2,5% chłopców miało kontakt seksualny z osobą tej samej płci.

      USA

      1986–1987

      Badanie na grupie 34 706 amerykańskich uczniów w wieku od 12 do 18 lat wykazało, że ogólnie 10,7% z nich było niepewnych swojej orientacji seksualnej, 88.2% określiło się jako osoby głównie (najbardziej lub całkowicie) heteroseksualne, 0,7% jako osoby biseksualne, a 0,4% jako osoby głównie homoseksualne. Jeśli wykluczyć uczniów, którzy byli niepewni swojej orientacji seksualnej, to 98,7% nastolatków określiło się jako osoby głównie heteroseksualne, 0,9% jako osoby biseksualne i 0,4% jako osoby głównie homoseksualne. Ogólnie 4,5% nastolatków doświadczyło głównie pociągu do własnej płci, a w przypadku 18-latków – 6,4% z nich. Homoseksualne fantazje miało 2,6% uczniów, 1% z nich wykazało zachowania homoseksualne, a 0,4% miało związek homoseksualny. 25,9% dwunastolatków miało wątpliwości co do swojej orientacji seksualnej, dla 13-latków ta liczba wyniosła 17,4%, dla kolejnych roczników następują
      1990

      Badanie 663 dorosłych mężczyzn wykazało, że 3,7% z nich miało orientację homo- lub biseksualną.

      1992

      National Health and Social Life Survey na próbie 3 432 dorosłych Amerykanów wykazało, że 96,9% mężczyzn i 98,6% kobiet deklarowało się jako osoby heteroseksualne, 2% mężczyzn i 0,9% kobiet jako osoby homoseksualne, 0,8% mężczyzn i 0,5% kobiet jako osoby biseksualne. Pociąg wyłącznie do osób płci przeciwnej odczuwało 93,8% mężczyzn i 95,6% kobiet, pociąg najczęściej do osób płci przeciwnej czuło 2,6% mężczyzn i 2,7% kobiet, 0,6% mężczyzn i 0,8% kobiet miało pociąg do obu płci. Pociąg najczęściej do osób tej samej płci odczuwało 0,7% mężczyzn i 0,6% kobiet, a pociąg wyłącznie do osób tej samej płci miało 2,4% mężczyzn i 0,3% kobiet. Co najmniej jeden kontakt homoseksualny miało 9% mężczyzn i 4% kobiet.

      2001–2006

      Badanie w stanie Massachusetts pokazało, że 97,1% dorosłych deklarowało się jako osoby heteroseksualne, 1,9% jako osoby homoseksualne i 1% jako osoby biseksualne.

      2004–2005

      National Epidemiologic Survey on Alcohol and Related Conditions na próbie 34 653 dorosłych Amerykanów pokazało, że 98% kobiet i 98,1% mężczyzn deklarowało się jako osoby heteroseksualne, 1,1% mężczyzn i 0,7% kobiet jako osoby homoseksualne, 0,4% mężczyzn i 0,8% kobiet jako osoby biseksualne, a 0,4% mężczyzn i 0,5% kobiet było niepewnych swojej orientacji seksualnej. Około 6% Amerykanów w różnym stopniu odczuwało pociąg do osób ich własnej płci, a 4% miało co najmniej jeden kontakt homoseksualny.

      2006–2008

      National Survey of Family Growth, w którym udział wzięło kilka tysięcy osób w wieku od 18 do 44 lat wykazało, że 93,7% kobiet i 95,7% mężczyzn deklarowało orientację heteroseksualną, 1,1% kobiet i 1,7% mężczyzn homoseksualną, 3,5% kobiet i 1,1% mężczyzn biseksualną, 0,6% kobiet i 0,2% mężczyzn jakąś inną, 1,1% kobiet i 1,3% mężczyzn żadną. 83,3% kobiet i 93,5% mężczyzn miało pociąg wyłącznie do osób płci przeciwnej, 11,9% kobiet i 3,7% mężczyzn czuło pociąg najczęściej do osób płci przeciwnej, 2,8% kobiet i 0,5% mężczyzn odczuwało pociąg w równym stopniu do osób obu płci, 0,6% kobiet i 0,7% mężczyzn czuło pociąg najczęściej do osób tej samej płci, 0,8% kobiet i 1,2% mężczyzn miało pociąg wyłącznie do osób tej samej płci, a 0,7% kobiet i 0,4% mężczyzn było niepewnych swojego pociągu.

      2008

      General Social Survey pokazało, że 1,7% dorosłych miało orientację homoseksualną, a 1,1% biseksualną.

      Orientacja seksualna
      Orientacja seksualna

      2009

      Z California Health Interview Survey wynika, że 1,8% dorosłych określiło się jako osoby homoseksualne, a 1,4% jako osoby biseksualne.

      National Survey of Sexual Health and Behavior wykazało, że 2,5% osób dorosłych deklarowało orientację homoseksualną, a 3,1% biseksualną.

      2011

      Williams Institute oszacował populację homoseksualną na 1,7%, a biseksualną na 1,8%.

      Wielka Brytania

      2009–2010

      Integrated Household Survey na próbie ponad 200 tysięcy Brytyjczyków w wieku powyżej 16 lat, którym zadano pytanie o orientację seksualną pokazało, że 94,2% miało orientację heteroseksualną (94% mężczyzn i 94,5% kobiet), 0,9% homoseksualną (1,3% mężczyzn i 0,6% kobiet), a 0,5% biseksualną (0,3% mężczyzn i 0,6% kobiet).

      2010–2011

      Integrated Household Survey na próbie ponad 200 tysięcy Brytyjczyków w wieku powyżej 16 lat, którym zadano pytanie o orientację seksualną pokazało, że 94% miało orientację heteroseksualną (93,6% mężczyzn i 94,3% kobiet), 1% homoseksualną (1,3% mężczyzn i 0,6% kobiet,) a 0,5% biseksualną (0,4% mężczyzn i 0,6% kobiet).

      Przyczyny rozwoju

      Oświadczenie Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego z 2008 ro

      Orientacja seksualna a kwestia wyboru

      Z badania 190 lesbijek z 1987 roku wynika, że około 63% z nich stwierdziło, że są lesbijkami, dlatego, że preferują kobiety seksualnie, emocjonalnie, intelektualnie i w związkach oraz dlatego, że doświadczają spełnienia z kobietami. 20% lesbijek odpowiedziało, że są homoseksualne, bo nie miało innej możliwości i uważa, że ich homoseksualizm nie jest kwestią wyboru. A 11% stwierdziło, że nie wie, dlaczego są lesbijkami.

      Badanie z 1996 na próbie 72 osób homoseksualnych wykazało, że 15% gejów i 10% lesbijek odpowiedziało, że nie miało żadnego wyboru, co do ich orientacji seksualnej, 67% gejów i 59% lesbijek odpowiedziało, że miało częściowy wybór, co do ich orientacji seksualnej, a 18% gejów i 31% lesbijek odpowiedziało, że miało pełen wybór, co do ich orientacji seksualnej.

      W 1997 roku na łamach czasopisma "Psychology of Women Quarterly" zostało opublikowano badanie 90 kobiet, z którego wynika, że 58% kobiet w związkach lesbijskich i 1/3 kobiet w związkach heteroseksualnych wybrała sobie orientację seksualną.

      Z badań z l

      Trwałość i zmiana orientacji seksualnej

      W 2012 roku na łamach "Archives of Sexual Behavior" zostało opublikowane badanie dotyczące trwałości i zmiany orientacji seksualnej na przestrzeni 10 lat. W próbie 2 560 osób kobiety stanowiły 54%, średnia wieku badanych wynosiła około 47 lat, 97,42% badanych zadeklarowało początkowo orientację heteroseksualną, 1,25% homoseksualną i 1,33% biseksualną. Po 10 latach 2,15% z 2 560 uczestników badania odpowiedziało, że zmieniło orientację seksualną. Zmiana nastąpiła u:

      • 1,36% heteroseksualnych kobiet,
      • 63,63% homoseksualnych kobiet,
      • 64,71% biseksualnych kobiet,
      • 0,78% heteroseksualnych mężczyzn,
      • 9,52% homoseksualnych mężczyzn,
      • 47,06% biseksualnych mężczyzn.

      Heteroseksualizm okazał się najbardziej trwałą orientacją seksualną zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Kobiecy homoseksualizm okazał się nietrwały, a męski trwały. Natomiast najmniej trwały u obu płci okazał się biseksualizm.

      Orientacja seksualna
      Orientacja seksualna
      Orientacja seksualna

      Númenor

      Númenor

      Númenor (qya. Númenórë, podobnie jak Andor, qya. Obręb Daru) – fikcyjna ostrów (a kraina istniejące w jej granicach) ze stworzonej na mocy J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia, tolkienowski odpowiednik mitu o Atlantydzie.

      Wyspa ta została stworzona przez Valarów na początku Drugiej Ery, jako dar dla Edainów (nazywanych odtąd Dúnedainami), Królami wśród Ludzi, którzy pozostali wierni Valarom i elfom podczas Wojen o Beleriand.

      Była umiejscowiona na Belegaerze, bliżej Amanu, niż Śródziemia. Miała kształt pięcioramiennej gwiazdy z pięcioma półwyspami i zatokami pomiędzy nimi.

      Historia

      Mieszkańcy Númenoru byli żeglarzami. Często wypływali do Śródziemia, a także wypływali dalej na wschód, opływając południowe brzegi Śródziemia, na Zewnętrzne Morza. Odkryli Ciemny Kraj (Kraj Południowy), dopłynęli do Północnych Ciemności, do Południowych Ciemności, a także do Bram Poranka na najdalszym wschodzie. W późniejszych czasach zakładali też kolonie, miasta i osady. Znane miasta númenorejskie w Śródziemiu

      Valarowie zabronili Númenorejczykom pływać w kierunku zachodnim dalej niż na tę odległość, z której mogli dostrzec brzegi Númenoru. Po pewnym czasie Dúnedainowie zaczęli narzekać na Przywilej Człowieka i na Zakaz Valarów. Za panowania Tar-Ancalimona doszło do podziału na Wiernych, którzy pozostali lojalni Valarom, i Ludzi Króla. Númenorejczycy zaczęli zakładać kolonie na brzegach Śródziemia i porzucili sindarin na rzecz ojczystego adûnaickiego.

      Pod koniec Drugiej Ery król Ar-Pharazôn pokonał w wojnie Saurona. Wkrótce jednak Sauron omamił króla i przekonał go, by ten popłynął wraz ze swą flotą do Amanu, co rzekomo dać mu miało nieśmiertelność. W roku 3319 Drugiej Ery Ar-Pharazôn na czele Wielkiej Armady postawił stopę w Amanie. W rezultacie Valarowie odwołali się do Eru Ilúvatara i cały świat się odmienił. Númenor został zatopiony, flota króla zniszczona, a dotychczas płaski świat został zamieniony przez Eru w kulę. Aman został przeniesiony poza kręgi świata.

      Zanim to nastąpiło, Elendil, przywódca Wiernych, wraz ze swymi synami Isildurem i Anárionem poprowadził swych ludzi na wschód, do Śródziemia, gdzie założyli królestwa Arnoru i Gondoru.

      Númenorejczycy będący po stronie króla, znajdujący się w czasie zatopienia Númenoru w Umbarze i innych koloniach w Haradzie, nazwani zostali Czarnymi Númenorejczykami.

      Po zagładzie Númenoru kraina ta została nazwana Atalantë (qya. zatopiona). Wielu ludzi w późniejszych czasach próbowało szukać tej krainy, lecz przemierzając morza na zachód, po pewnym czasie znajdowali się w tym samym miejscu z którego wyruszyli.

      Geografia

      Forostar

      Górzysty północny półwysep wyspy. Na samym jego krańcu znajdował się Przylądek Północny. W górach tej krainy wznosiła się Wieża na Sorontil. W południowo-zachodniej części kraju leżało miasto Ondosto, które znajdowało się na trakcie od Rómenny do Andúnië.

      Andustar

      Północno-zachodni półwysep Númenoru. Północną część zajmowały góry, na zachodzie znajdowała się Zatoka Andúnië oraz port Andúnië – początkowo największe miasto wyspy. W górach stała Wieża na Oromet. W południowej części tej krainy, przy ujściu rzeki Nundunië znajdowało się miasto Eldalondë (nad zatoką Eldanna) dokąd przypływali z Amanu elfowie.

      Andúnië

      Wspomniane jest w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy Pierścieni. Informacje na jego temat znajdują się w Silmarillionie oraz w Niedokończonych opowieściach.

      Andúnië było portowym miastem w Númenorze. Położone było tuż nad wodami Zatoki Andúnië.

      Założone zostało około 32 roku Drugiej EryWszystkie daty podane

      Nazwa Andúnië pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Zachód SłońcaTłumaczenie nazwy podano

      Hyarnustar

      Południowo-zachodni półwysep wyspy. Na jego krańcu wznosiły się wzgórza. Na wschodzie graniczy z Hyarrostarem na Siril – największej rzece Númenoru.

      Hyarrostar

      Południowo-wschodni półwysep wyspy. Kraj ten był równinny i silnie zalesiony. Największym miastem było znajdujące się w bagnistej delcie Siril – rybackie Nindamos.

      Orostar

      Północno-wschodni półwysep wyspy. Północną jego część zajmowały wzgórza.

      Mittalmar

      Centralna kraina Númenoru. W jej środku wznosiła się na wysokość 14 tysięcy stóp góra Meneltarma. U podnóża góry wznosiła się stolica kraju, Armenelos. Na wschodzie leżał port Rómenna nad zatoką o tej samej nazwie. Z Rómmenny biegł trakt przez Armenelos w kierunku Andúnië. Na zachodzie nieopodal ujścia rzeki Nundunië, znajdowało się jezioro Nesinen.

      Númenor

      Armenelos

      Informacje na jego temat znajdują się w Silmarillionie i Niedokończonych opowieściach.

      Było to miasto w Númenorze, założone przez Elrosa Tar-Minyatura w 32 roku Drugiej Ery. Od początku pełniło funkcję siedziby królewskiej i stolicy państwa. Położone było na wzgórzu, w odległości kilkunastu mil na południowy wschód od góry Meneltarmy. Elros wzniósł tam wieżę i fortecę, a z biegiem lat powstawały kolejne budowle. Od czasów króla Ar-Gimilzôra Armenelos stało się najludniejszym miastem Númenoru (wcześniej dystansowało je pod tym względem Andúnië). Szczyt splendoru i potęgi stolica osiągnęła za rządów Ar-Pharazôna. Gdy Sauron zyskał na monarchę i większość Dúnedainów wpływ (lata 3265–3319), wzniesiono w centrum miasta wielką świątynię, gdzie oddawano część Melkorowi.

      Nazwa Armenelos pochodzi z quenyi i znaczy w tej mowie Królewsko-niebiańska twierdza. Stolicę zwano również Miastem Królów i Złotym Armenelos.

      Meneltarma

      Meneltarma (qya. Kolumna Niebios) odznaczała się rozległym płaskim wierzchołkiem, na który można było wejść ścieżką wijącą się wokół góry. Od jej podnóży odchodziło pięć długich grzbietów, zwanych Tarmasundar – korzeniami kolumny.

      Była świętą górą poświęconą Eru Ilúvatarowi i jedynym świętym miejscem Númenoru, zanim pod koniec istnienia wyspy Sauron nie doprowadził do zbudowania świątyni Morgotha.

      Zanim do tego doszło, trzy razy w roku król Númenoru odprawiał tam modły ku czci Eru. Wtedy to w święta Erukyermë, Erulaitalë i Eruhantalë na wierzchołku góry gromadzili się jego poddani i słuchali w milczeniu modlitwy. Były to jedyne wydarzenia, kiedy ktokolwiek tam przemawiał.

      Jedynymi mieszkańcami wierzchołka góry były trzy wielkie orły, zwane Świadkami Manwego. Podczas świąt wznosiły się one ponad zgromadzonymi tam tłumami.

      Z południowych podnóży podnóży Meneltarmy wypływała Siril, najdłuższa rzeka Númenoru. W tamtym rejonie znajdowała się także dolina Norinan, gdzie byli chowani władcy wyspy.

      Meneltarma została zatopiona razem z wyspą, gdy doszło do Przemiany Świata, lecz podobno wierzchołek góry wynurzył się później z oceanu.

      Nazwa

      Przez Valarów została ona nazwana Andorem (qya. Krainą Daru). Ludzie nazwali ją Elenną (qya. W stronę gwiazd). Nazwa ta wzięła się stąd, że to właśnie gwiazdy (wśród których świecił Silmaril) służyły Edainom za przewodników w podróży ze Śródziemia przez Belegaer.

      Númenor

      Szekszárd

      Szekszárd

      Szekszárdmiasto (przeszło 33,7 tys. mieszkańców w A 2011 r.) na południu Węgier położone ponad rzeką Sió. Stolica komitatu Tolna.

      Tradycyjny ośrodek regionu winiarskiego. Muzea, kąpielisko, zabytkowe piwniczki i tłocznie win. Ślady osadnictwa celtyckiego (grobowce). Do połowy XIX wieku miasto leżało nad brzegiem Dunaju.

      Historia

      Pierwsza wzmianka o mieście pojawiła się w 1015 roku. W 1061 roku zarządzeniem króla Beli I w miejscowości został założony klasztor benedyktyński. Pod koniec XV wieku Szekszárd był już znaczącym miastem, w którym odbywało się pięć dni targowych rocznie. W 1543 roku miał miejsce najazd turecki, podczas którego zniszczony został klasztor; miejscowość opustoszała i utraciła dotychczasowa pozycję. W XVIII wieku miasto ponownie przybrało na znaczeniu stając się siedzibą komitatu, a także otrzymało własny herb. W XIX wieku w Szekszárdzie powstało wiele ważnych budynków m.in.: ratusz, siedziba rady oraz kilka kościołów. W tym czasie miasto liczyło już około 14 tys. mieszkańców.

      Współczesność

      Szekszárd

      Szekszárd

      W 1994 roku Szekszárd otrzymał status miasta na prawach powiatu. W miejscowości urodził się węgierski poeta Mihály Babits.

      Miasta partnerskie

      • Aalen
      • Bečej
      • Bezons
      • Bietigheim-Bissingen
      • Camagüey
      • Făget
      • Lugoj
      • Ostrzyhom
      • Rawenna
      • Tornio
      • Waregem
      Szekszárd

      Zermatyzm

      Zermatyzm

      Jego zdaniem przodkowie Polaków mieszkali na Wyspie Wielkanocnej, aby na krzyż wysepki Lachia dodatkowo Sarmatia dochrapać się się poniżej Matterhorn w Szwajcarii, skądże spośród miejscowości Zermatt przybyli aż do Polski.

      Historia

      Rozważania lingwistyczno-antropologiczne Stanisława Szukalskiego rozpoczęły się podczas jego pobytu w Stanach Zjednoczonych w 1940 roku. Usłyszał wówczas nadawaną przez radio wiadomość o ataku wojsk niemieckich na Danię. Amerykański korespondent znajdował się w Bohuslanie – słysząc to, Szukalski uznał, że nazwa tej miejscowości ma słowiańskie korzenie. W swoim późniejszym liście do papieża Jana Pawła II pisał, że: Następnego dnia po informacji z Bohuslanu Szukalski wypożyczył najstarsze holenderskie mapy Europy.

      Zermatyzm

      Ich analiza skłoniła go do stwierdzenia, że na terenie Skandynawii znajdują się setki miejscowości, których nazwy wskazują na rodowód słowiański. Spostrzeżenia te zapoczątkowały jego prace nad teorią Zermatyzmu.

      Zermatyzm

      Park Narodowy Canyonlands

      Park Narodowy Canyonlands
      Park Narodowy Canyonlands

      Park Narodowy Canyonlands (ang. Canyonlands National Botanik) – park narodowy umiejscowiony we wschodniej części stanu Utah w Stanach Zjednoczonych. Park został utworzony w 1964 na powierzchni 1366,21 km². Park podzielony jest na trzy jednost

      • Island in the Sky (Wyspa na niebie) w północnej części parku
      • The Needles (Igły) w południowo-wschodniej części parku
      • The Maze (Labirynt) w zachodniej część parku.

      Jednostek parku nie łączy żadna droga wewnątrz parku i podróż między nimi może zabrać nawet sześć godzin samochodem. Jednostki Island in the Sky oraz The Needles są dostępne z asfaltowej drogi US191, w pobliżu miejscowości Moab. Jednostka The Maze jest mniej dostępna i wymaga wielomilowego dojazdu po nieutwardzanych drogach.

      Fauna

      Na terenie Parku Narodowego Canyonlands występuje wiele dzikich gatunków, wśród których można wymienić: baribala, kojota, łosia, barana kanadyjskiego, antylopę widłorogą, rysia rudego, pumę, borsuka, kotofretkę, bielika amerykańskiego, orła przedniego, rybołowa, błotniaka zbożowego, jastrzębia gołębiarza, sokoła wędrownego, drzemlika, kruka. Ponadto w parku występuje wiele gatunków nietoperzy.

      Flora

      Park Narodowy Canyonlands
      Park Narodowy Canyonlands

      Na terenie parku występuje wiele gatunków roślin. Są to m.in.: jodła kalifornijska, jedlica, sosna żółta, klon nagi, klon zębaty, klon jesionolistny, kilka gatunków dębu.

      Turystyka

      Na terenie parku można uprawiać kajakarstwo, kolarstwo górskie, turystykę pieszą, wspinaczkę, jazdę konną. Park zawiera setki kilometrów szlaków pieszych i konnych. Szlaki są znaczone zazwyczaj jedynie małymi kopczykami skalnymi i mniej uczęszczane szlaki nie są utrzymywane na bieżąco, dlatego umiejętność orientacji w terenie jest bardzo ważna. Jedną z bardziej popularnych atrakcji parku jest nieutwardzana droga White Rim Road. Stanowi ona pętlę o długości ok. 100 mil (160km) wokół Island in the Sky i pokonanie jej zajmuje zawyczaj 2-3 dni samochodem o napędzie na cztery koła lub 3-4 dni rowerem górskim.

      Nautilus

      Nautilus
    • Nautilus – planowana stacja orbitalna firmy Bigelow Aerospace
    • Nautilusłodzik, rodzaj głowonogów spośród rodziny Nautilidae
    • Nautilus – helleński czara
    • statki a okrę
      • "Nautilus" – najlepszy okręt podwodny Roberta Fultona
      • "Nautilus" – fantastyczny okręt podwodny kapitana Nemo spośród powieści Juliusza Verne’a
      • USS "Nautilus" – okręty amerykańskie o tej nazwie
      • HMS "Nautilus" – okręty brytyjskie o tej nazwie
      • "Nautilus" – makaroniarski duży statek morski podwodny spośród 1913, potężny duży statek morski swojego typu
      • polska laur literacka na rzecz literatury fantastycznej "Nautilus"
      • Nautilus
        Nautilus
      • imię oficjalnego biuletynu Polskiego Towarzystwa Juliusza Verne’a wydawanego od chwili 1997 roku (aktualnie półrocznik) ()
      • Nautilusmenadżer plików środowiska GNOME
      • Nautilussuperkomputer zainstalowany w ICM w 2008 roku
      • Imię firmowa wysokiej klasy głośnika wysokotonowego spośród tubą produkcji firmy B&W (Bowers & Wilkins)
      • Imię zegarka produkcji szwajcarskiej firmy Patek Philippe założonej w 1839 roku
      • Fundacja Nautilus – zrzeszenie zajmująca się badaniem zjawisk niewyjaśnionych
      • Nautilus
        Nautilus